Hövzə Xəbər Agentliyinin verdiyi məlumata əsasən, “Seyid müqavimət” kitabı “mənim qəhrəmanım” seriyasından olub, müəllifi Məhəmmədəli Cabiri, rəssamı isə Leyla Ərbabidir. Bu illüstrasiyalı hekayə əsəri Hizbullahın baş katibi Seyid Həsən Nəsrullahın həyatını nəql edir və müqavimət, cəsarət və fədakarlıq anlayışlarını sadə və asan üslubda gənc və yeniyetmə oxucularına çatdırır.

Nəşriyyatın sözlərinə görə, “Seyid müqavimət” yalnız bir hekayə kitabı deyil, həm də zülmə qarşı dayanmaq və xalqın hüquqlarını müdafiə etmək kimi dəyərləri tanımaq üçün bir pəncərə açır. Məhəmmədəli Cabirinin sadə və asan üslubda qələmə aldığı mətn, əsərin gözəl və rəngarəng illüstrasiyaları ilə birlikdə oxucular üçün həm zövqlü, həm də maarifləndirici bir təcrübə yaradır.

Bu dəyərli kitabın müqəddiməsində oxuyuruq:

31 avqust 1960-cı ildə Seyid Əbdülkərim və Məhdiyə xanımın doqquz aylıq intizarı başa çatdı və onların ilk övladı dünyaya gəldi.

Ona Seyid Həsən adını verdilər və gəlişini uğurlu saydılar.

Onların evi Beyrut şəhərinin şərq kənarı məhəllələrinin birində yerləşirdi.

Seyid Əbdülkərimin ailəsi kasıb ailələrdən idi və yoxsulluq içində yaşayırdılar.

O, ibtidai və orta məktəb dövrünü Beyrut şəhərinin kənar məhəllələrində keçirdi. Hələ liseyə daxil olmaq istəyirdi ki, Livanda vətəndaş müharibəsinin alovu başladı. Seyid Əbdülkərim məcbur olaraq ailəsini götürüb doğulduğu kənd olan Bazuriyeyə qayıtdı. Təxminən bir il yarım orada qaldılar və Seyid Həsən də məhz orada liseyə daxil oldu.

O, dərslərində yaxşı idi və həmişə sinifdə ilk üçlükdə olurdu. Riyaziyyat, kimya, cəbər və həndəsəni daha yaxşı və dərindən anlayırdı.

Atası ərzaq dükançısı idi və kiçik bir mağazada işləyirdi. Seyid Həsən məktəbdən qayıtdığı kimi mağazaya gedir və atası ilə birlikdə işləyirdi. Yoxsulluq və ehtiyac onların boğazını elə sıxırdı ki, işləməyə məcbur edirdi. Həm bayram günləri, həm də istirahət günləri işdən əl çəkmirdilər və nə gəzintiyə nə də əyləncəyə gedərdilər. Səhərdən axşama qədər mağazaları daim açıq olurdu və heç vaxt bütün ailə birlikdə süfrəyə əyləşə bilmirdi.

Kitabın bir hekayəsində oxuyuruq:

Onlar yeni məhəlləyə köçəndə, Seyid Həsən dərhal məscid axtarmağa başladı. Küçələrdə başını dik tutaraq irəliləyir, kiçik gözləri ilə məscidin minarələrini axtarırdı. Hava qaralmağa başlayanda tanış bir səs eşitdi azan səsi, görünür, yaxınlardan gəlirdi. Səsin ardınca getdi və məscidə çatdı.

Azan hələ bitməmişdi ki, o, məscidin qapısına çatdı. Qəlbi sevincdən daha sürətlə döyünürdü. Ayaqqabılarını çıxardı, dəstamaz aldı və məscidin həyətinə daxil oldu. Kiçik addımlarla camaatın durduğu sıraya yaxınlaşdı, namazını qıldı və sonra məsciddən çıxdı.

Küçələr onun üçün yad idi və öz-özünə düşündü ki, bəlkə sabah məscidin yolunu tapa bilməyəcək. Geri dönərkən bir qutu rəngli kreyon aldı və hər dördbucaqlı küçəyə çatanda divara bir işarə qoydu ki, sabah və sonrakı günlər yolu itirməsin. Bir-iki gün işarələrə baxaraq məscidə çatdı, amma çox keçmədən yolu əzbərlədi və artıq onlara ehtiyacı olmadı. Bir neçə gün sonra işarələr külək və yağış səbəbindən silindi, amma Seyid Həsən üçün artıq önəmli deyildi o, işarələrsiz də məscidə özü gedə bilirdi.

Xəbərin sonu